درنای چهل / گلستان یازدهم
گورستان شهر من همدان تکه‌ای دارد که بر خلاف تکه‌های دیگر گورستان هوایش سنگین نیست؛ وسط پاییز هم اگر باشی لطیف است و رها. مرگ آنجا چهره‌ی دیگری دارد؛ مضطربت نمی‌کند. می‌گوید منم مرگ ببین چه راحتم؛ مرگ در آن تکه عین خودِ زندگی است .آن جلوها همان ردیفهای اول یا دوم دو قبر به هم چسبیده وجود دارد "شهید محمدامیر چیت‌سازیان وشهید علی چیت‌سازیان فرزند ناصر...چون دل‌آرام می‌زند شمشیر سر ببازیم و رخ نگردانیم"..علی چیت‌سازیان در شهر من اسم آشنایی است. شهیدِ همدان. همرزمانش آرزوی دیدن دوباره‌‌ی علی آقا را دارند. این و آن می‌‌گویند علی‌آقا فلان بود و علی‌آقا بهمان. علی‌آقا برای آنها که دیده‌اند او را علی‌آقاست و برای آنان‌که او را ندیده‌اند بیشتر اسم علی‌آقاست. خودش نیست. تصویر ماتی است که گاه در قالب چند قصه‌ی ساختگی و مبالغه‌آمیز حرکت می‌کند.
شهر من سرد است. پاییز و زمستان و فروردین تاریک و دلگیری دارد. اگر با مهر و محبتی سرت را گرم نکنی نمی‌شود پاییز و زمستانش را سر کنی. سخت می‌گذرد. با بغض می‌گذرد. علی‌آقا از وسط آتش خوزستان و جنگ گاهی سری به شهرش می‌زد و باری در دل همین سر زدن‌ها دل دختر دبیرستانی را به خودش گرم کرده بود. این دو نفر قدم زدند با هم. برگهای زرد را شاهد گرفتند برای شروعشان. علی‌آقا همان که مردم از شجاعت‌هایش در جبهه قصه‌ها ساخته بودند پیش دختر چه ساده و مهربان لبخند زده بود و با آن لهجه همدانی "گُلُم" صدایش کرده بود. دختر لبخند زده بود. یخ پشت پنجره‌ها آب شده بود. چراغ خانه روشن بود. علی‌آقایی که ماهی یکبار می‌آمد و دختری که معنایش را با او و در او پیدا کرده بود. آن وقتهایی که علی‌آقا می‌آمد،آقاناصر و آقا صادق و امیر و مریم و منصوره خانم و علی و زنش می‌نشستند سر سفره اناری دانه میکردند و صدای خنده‌های مردانه‌ای که از پنجره می‌گذشت.
پنج شش سالم بود. سؤالم از بابا این بود " بابا این آدمه میره بهشت؟" "اون میره جهنم؟" "این چون دوست بیل کلینتونه میره جهنم؟"
صبح بود . دیرت شده بود صبحانه نخورده از خانه زدی بیرون ایستگاه BRT شلوغ بود چشمت افتاد به ساختمان بلندی که کارگرانش داشتند کار می کردند و با چه اطمینانی آجر را تا ارتفاع مشخصی پرت میکردند و با چه ایمان دلهره‌آوری استامبولی مصالح بر دوش از روی تیر آهن های لخت و بی‌حفاظ رد می شدند . ترسیدی از تهورشان سرت را کردی توی گوشی و لایک زدی .
نمی دانم شاید چاره‌ی دیگری نباشد. شاید برای شناخت او ، برای نگریستن به عظمتی چنین راه دیگری هم نباشد.وقتی عظمت در قاب چشمانت جا نمی گیرد نباید دورتر بایستی که از دور او در چشمانت جا می گیرد اما دیگر عظیم نیست و از دور دیدن چه فایده‌ای دارد جز این که بدانی او وجود دارد؟ نباید دورتر ایستاد باید عظمت را خرد کرد باید تکه تکه کرد و این تکه‌ها را از نو کنار هم چید. پازل به پازل حالا که نمی شود او را کل او را تمامیتش را خیره بشوی بیا رد پایش را نگاه کنیم.
